Αναρτήσεις
Τα πρότυπα και οι νέοι
ΚΕΙΜΕΝΟ Α
Η ζωή σε πρώτο πρόσωπο
Η παιδική ηλικία µου σφραγίστηκε από ένα γεγονός που συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Με γοήτευσαν, µε μαγνήτισαν, άλλοι άνθρωποι από πολύ νωρίς. Τύχαινε μερικές φορές, όταν μικρός επέστρεφα στο σπίτι χορτάτος από παιχνίδι, να προσέξω πίσω από κάποια παράθυρα νέους σκυμμένους πάνω από ένα βιβλίο. Διάβαζαν. Γιατί να διαβάζουν και να µην παίζουν; Το ερώτημα µε αιχμαλώτισε αμέσως και δεν µε άφηνε να ξεφύγω. Ήξερα πόσο γλυκό είναι να παίζεις στην πλατεία µε τους φίλους σου, αλλά το γιατί ένα πλάσμα λίγο μεγαλύτερο από µένα μπορούσε να θυσιάσει αυτή την απόλαυση για χάρη, πιθανόν, μιας άλλης, το αγνοούσα. Και όμως, το θέαμα αυτού του μικρού ζηλωτή[1], αυτού του παιδιού που αρνιόταν τον εαυτό του, µε μάγευε.
Η ζωή σε πρώτο πρόσωπο
Η παιδική ηλικία µου σφραγίστηκε από ένα γεγονός που συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Με γοήτευσαν, µε μαγνήτισαν, άλλοι άνθρωποι από πολύ νωρίς. Τύχαινε μερικές φορές, όταν μικρός επέστρεφα στο σπίτι χορτάτος από παιχνίδι, να προσέξω πίσω από κάποια παράθυρα νέους σκυμμένους πάνω από ένα βιβλίο. Διάβαζαν. Γιατί να διαβάζουν και να µην παίζουν; Το ερώτημα µε αιχμαλώτισε αμέσως και δεν µε άφηνε να ξεφύγω. Ήξερα πόσο γλυκό είναι να παίζεις στην πλατεία µε τους φίλους σου, αλλά το γιατί ένα πλάσμα λίγο μεγαλύτερο από µένα μπορούσε να θυσιάσει αυτή την απόλαυση για χάρη, πιθανόν, μιας άλλης, το αγνοούσα. Και όμως, το θέαμα αυτού του μικρού ζηλωτή[1], αυτού του παιδιού που αρνιόταν τον εαυτό του, µε μάγευε.