Ελεύθερος χρόνος

Παπανούτσος Ε. Π., Η κρίση του πολιτισμού μας, εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα 1989, σελ. 258

Να συμπιέσεις το χρόνο σου που δεν αποτελείται από σημαντικά γεγονότα (τον ψυχικά άδειο ή περίπου άδειο), για να επιμηκύνεις κάποιον άλλο που τον περιμένεις πλούσιο σε βιώματα «ποιότητος», είναι μια καλή τακτική:
επιστρέφω με το ταχύτερο μέσο στο σπίτι από τη δουλειά μου, για να απολαύσω μουσική μαζί με αγαπητούς φίλους. Τέτοια δεν είναι η βιασύνη του σημερινού ανθρώπου. Αυτή μοιάζει με άγχος. Τρέχοντας μεταθέτουμε διαρκώς τους στόχους μας χωρίς να περιμένουμε να δούμε μήπως αυτοί που τους προσπεράσαμε κάνουν περιττούς τους παρακάτω. Έτσι το τυχόν κέρδος μας από τη συμπίεση του χρόνου δεν το επενδύουμε έπειτα σε μια προσοδοφόρο επιχείρηση, αλλά το θυσιάζουμε ανώφελα.

Λέγεται ότι, όταν κάποτε ο Romain Rolland φιλοξενούσε τον Mahatma Gandhi στην έπαυλή του, στην Ελβετία, του μίλησε για ένα γειτονικό ιστορικό πύργο και του πρότεινε μια εκδρομή ως εκεί. «Τι προτιμάτε;», τον ρώτησε, «να πάμε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο; Αν πάμε με το αυτοκίνητο θα κερδίσουμε μια ώρα». «Για να την κάνουμε τι;», είπε ο Ασιάτης σοφός, που συνήθιζε να εκτιμά ένα χρονικό κέρδος με άλλα μέτρα.