αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται,
δεν εξαγοράζονται,
δεν δικαιώθηκαν
Πολυτεχνείο: 38 χρόνια μετά
Η εξέγερση που ξεκίνησε το πρωί της 14ης Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων εκείνης της χρονιάς. Εκείνο το πρωινό πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση φοιτητών στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Ακολούθησαν συνελεύσεις σε διάφορες σχολές ζητώντας την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Όσο περνούσε η μέρα, άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου και το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Καθώς οι δεκαετίες διαδέχονται η μια την άλλη, αλλάζοντας σύμβολα, φωτίζοντας και συσκοτίζοντας κατά περίπτωση γεγονότα και πρωταγωνιστές, διαπλάθοντας νέους ανθρώπους, δημιουργώντας νέα πρότυπα και ιδέες, αναλογίζεται κανείς ότι τα 38 χρόνια που μας χωρίζουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πλέον πολλά.
Για όσους έζησαν τα γεγονότα και συμμετείχαν σ' αυτά, η σημερινή ανεπαρκής εικόνα του εορτασμού μπορεί να προκαλεί θλίψη και προβληματισμό. Ωστόσο το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το τότε. Η παλιά δίψα για πολιτική και αλλαγή έχει πλέον θαφτεί. Η υποβάθμιση της καθημερινής ζωής, με την καλπάζουσα ανεργία, τους ανεπαρκείς μισθούς, την ανασφάλεια, την αυξανόμενη ένταση της εργασίας στερούν από τον πολίτη τη δυνατότητα να ενεργοποιηθεί. Επικρατεί η απαξίωση των συμβόλων του αγώνα. Η διαπλοκή. Η μαζοποίηση.
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο μπορεί να λειτουργήσει και πάλι ως καταλύτης για τις διεκδικήσεις του σήμερα. Οι στόχοι και οι απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε την παγκοσμιοποίηση της βαρβαρότητας, που τείνει να ισοπεδώσει κάθε εστία αντίστασης. Το Πολυτεχνείο δικαιώνεται μόνο με κοινούς αγώνες για την υπεράσπιση του καθολικού δικαιώματος στη μόρφωση, για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις και εκμετάλλευση.
Από εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο έχουνε κυλήσει βέβαια 38 χρόνια, δυστυχώς όσοι οφείλουν και γνωρίζουν την πραγματικότητα, όσοι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, σιωπούν. Προσπαθούν να ξεχάσουν ή προσπαθούν συνειδητά να απέχουν από τις «φανφάρες» τις άσκοπες, γιατί σήμερα ίσως έχει ξεφύγει το νόημα των ιδανικών που είχανε τότε που αγωνίζονταν. Το σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» έχει πάρει άλλη διάσταση και ίσως αυτό τους πληγώνει. Σήμερα, που αυτά τα τρία πολυτιμότατα αγαθά ενώ ήταν δεδομένα, δυστυχώς υπονομεύονται και χρειάζεται συνεχής αγώνας για την κατάκτησή τους και εξασφάλισή τους.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η 17η Νοεμβρίου έχει συνδυασθεί σαν έννοια με τρομοκρατική ομάδα αλλά και σαν επέτειος έχει ταυτιστεί με ημέρα διαδηλώσεων που κάποιοι θα βγάλουνε τα απωθημένα τους, θα σπάσουνε βιτρίνες, θα κάψουνε μαγαζιά κι αυτοκίνητα, γιατί όχι και την ελληνική σημαία (το είδαμε και αυτό πριν από λίγα χρόνια). Κι όλα αυτά την ώρα που κάποιοι γονείς θα πάρουνε από το χέρι τα παιδιά τους για να αφήσουνε ένα λουλούδι μπροστά στο μνημείο των πεσόντων.
Το Πολυτεχνείο έμεινε εκεί, στις καρδιές εκείνων που το έζησαν. Πλην όμως έχουμε απόλυτη ανάγκη στη σημερινή εποχή από ευκαιρίες να σκεφτόμαστε. Χρειαζόμαστε πολιτικά ερεθίσματα για να ξεβολέψουν τη βαρεμάρα μας. Αυτός είναι, πιστεύω, για τους νεώτερους ο ρόλος του Πολυτεχνείου.
Στις 17 Νοέμβρη 1973 οι φοιτητές αντιστάθηκαν στη βάρβαρη χούντα των συνταγματαρχών και έδωσαν το αίμα τους για την ελευθέρια και την επιβολή της δημοκρατίας στην χώρα μας. Μια ελευθερία που απολαμβάνουμε όλοι εμείς, μια ελευθερία που την οφείλουμε σε αυτούς τους ήρωες, που τίμησαν την πατρίδα τους με την ζωή τους. Οφείλουμε και εμείς, για μια τουλάχιστον μέρα, να τους θυμηθούμε και να τους τιμήσουμε όπως τους αρμόζει, όπως αρμόζει σε ήρωες. Οφείλουμε να μην τους προσβάλλουμε για μια ακόμα φορά, όπως το κάναμε τα τελευταία χρόνια. Δεν φταίνε αυτοί για την σημερινή κατάσταση, δεν φταίνε αυτοί για την σημερινή τηλεοπτική δικτατορία. Ας αφήσουμε τις διαδηλώσεις και τις επιθετικές διαμαρτυρίες για άλλες μέρες. Η σιωπή μπορεί να είναι πιο δυνατή κι απ’ τον πιο ισχυρό θόρυβο. Το πολυτεχνείο ζει, και θα ζει μες την καρδιά μας.
Το Πολυτεχνείο ζει, θυμίζει, προβληματίζει, συναρπάζει, ενοχλεί.
Είναι σύμβολο. Ας μη το φθείρουμε άλλο.
ΕΛΛΑΔΑ
ΑΘΑΝΑΤΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΚΑΘΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ
Θα θελα να ευχαριστήσω όλους τους μαθητές μου, που συμμετείχαν ενεργά στην παρουσίαση της σημερινής εκδήλωσης, για τον εορτασμό της Επετείου του Πολυτεχνείου. Επίσης να ευχαριστήσω θερμά και τη συνάδελφο, Μαρία Κοκορόσκου, καθηγήτρια φιλολογίας που είχε την ευθύνη της επιμέλειας των κειμένων. Πολύτιμη η συμβολή του Καθηγητή Πληροφορικής Παυλίδη Χρήστο και του Υπεύθυνου της Τεχνικής Υποστήριξης Ναυπλιώτη Εμμανουήλ που απαθανάτισε την εκδήλωση.
Τέλος θα ευχαριστήσω όλο το σχολείο που με την στάση του στηρίξε την εκδήλωση.
Τέλος θα ευχαριστήσω όλο το σχολείο που με την στάση του στηρίξε την εκδήλωση.
Τα ονόματα των μαθητών με την σειρά εμφανίσεως:
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΒΕΡΟΝΙΚΗ
ΜΗΛΟΣΗ ΕΛΕΝΑ
ΚΑΣΙΜΑΤΗ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ
ΦΛΑΚΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΤΣΑΚΙΡΙΔΗ ΣΟΦΙΑ
ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου