Θέμα: Επιστήμη

Σχεδιάγραμμα

Θέμα: «Πᾶσά τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ πάσης ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται (Πλάτων, Μενέξενος, 247a)». Αφού αναφερθείτε στην εν γένει προσφορά της επιστήμης στον άνθρωπο, αναπτύξτε τις γενικότερες αρνητικές επιπτώσεις που έχει επιφέρει. Πιστεύετε πως οι επιστήμονες φέρουν ευθύνη γι' αυτές, κι αν ναι, ποιο μερίδιο ευθύνης τούς αναλογεί;

Πρόλογος

Ορισμός:

• πλήρης και ακριβής γνώση ορισμένων πραγμάτων· σύνολο συστηματικών γνώσεων που αναφέρονται σε ορισμένο κύκλο φαινομένων (Μείζον Ελληνικό Λεξικό)
• Είναι η έρευνα των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και η προσπάθεια διατύπωσης νόμων που διέπουν τη λειτουργία τους. Η έρευνα αυτή διακρίνεται για τη συστηματικότητα, τη μεθοδικότητά της, ενώ οι γνώσεις που εξάγονται από την έρευνα αυτή και που οδηγούν αργότερα στη διατύπωση γενικεύσεων, χαρακτηρίζονται για τον υψηλό βαθμό αντικειμενικότητας και προσέγγισης της αλήθειας. (Ματακιάς Αργύρης, Λεξικό Εννοιών, εκδ. Πελεκάνος, Αθήνα 1994)

Κυρίως Θέμα

Προσφορά επιστήμης

• δημιουργία πολιτισμού
• ανέσεις, ευκολίες
• βελτίωση βιοτικού επιπέδου, συνθηκών ζωής
• αύξηση παραγωγής, οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας
• καλυτέρευση όρων εργασίας: αποκοπή από χειρωνακτική εργασία
• «ανάπτυξη» οικονομίας
• εξοικονόμηση χρόνουπερισσότερος ελεύθερος χρόνος
• συμβολή στην ανάπτυξη της επιστήμης
• υγιεινότερες συνθήκες ζωής, πρόοδος στον ιατρικό τομέα
• ευκολότερη συν-επικοινωνία
• περισσότερες δυνατότητες για έγκαιρη-έγκυρη ενημέρωση
• περισσότερες δυνατότητες μάθησης-μόρφωσης: υπολογιστές, δίκτυα πληροφοριών...
• κατάργηση προλήψεων, δεισιδαιμονιών, αναλφαβητισμού...
• περισσότερες ευκαιρίες για διασκέδαση, ψυχαγωγία...
• εξασφάλιση ως ένα βαθμό στις αντιξοότητες της φύσης: πλημμύρες, σεισμοί...
• απελευθέρωση του ανθρώπου εν τέλει
• πρόοδος του ανθρώπου, ώθηση στον πολιτισμό
• αισιόδοξη ενατένιση του μέλλοντος
• πίστη στις ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατότητες
• ...

Αρνητικές επιπτώσεις επιστήμης

• τυποποίηση / αλλοτρίωση ατόμου
• ανισόρροπη ανάπτυξη πολιτισμού: το βάρος στον υλικό τομέα
• μόλυνση περιβάλλοντος
• εξάντληση φυσικών πόρων
• εξοπλισμοίπόλεμοι

• μηχανοποίηση τρόπου ζωής [π.χ. επιτάχυνση του ρυθμού ζωής στους ρυθμούς των μηχανών]
• κυριαρχία της μηχανής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπου: εργασία, διασκέδαση, επικοινωνία, ενημέρωση, έρωτας... [περιορισμός των ενδιαφερόντων και των προοπτικών του ανθρώπου στους παραπάνω τομείς]
• εδραίωση ενός ακραίου ορθολογιστικού / μηχανικού τρόπου σκέψης
• καλλιέργεια αλαζονικής διάθεσης στον άνθρωπο [λόγω της υποτιθέμενης παντοδυναμίας του]
• αποπροσανατολισμός από τους ανθρωπιστικούς στόχους
• ευκολότερη παραπληροφόρηση / προπαγάνδα
• αλλοίωση αξιών, ιδανικώναλλοτρίωση
• απόκτηση νοοτροπίας νωθρότητας και ραθυμίας [Μια και όλα τα κάνει η μηχανή ή τα παρέχει απλόχερα η τεχνολογία...]
• διεύρυνση του χάσματος μεταξύ χωρών αναπτυγμένων και μη
• αποξένωσημοναξιάψυχολογικά προβλήματα, άγχος...

• ...

Ε3. Μερίδιο ευθύνης

• εισαγωγή
• ρόλος χρημάτων
• ρόλος καριέρας
• ευθύνη πολιτικών
• ευθύνη στρατιωτικών
• ευθύνη Μ.Μ.Ε.
• ευθύνη κοινής γνώμης
• ευθύνη επιστημών για έλλειψη εκλαΐκευσης
• ευθύνη του καθενός μας προσωπικά
• ευθύνη σχολείου, εκκλησίας (ηθική, διαπαιδαγώγησης)
• ευθύνη πνευματικών ανθρώπων
• …

Επίλογος

• Συμπέρασμα: μερίδιο ευθύνης επιστήμονα…
• Πᾶσά τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ πάσης ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται…

ΘΕΜΑ:
Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η προαγωγή του υλικού και του πνευµατικού πολιτισµού
οφείλεται στην απόκτηση και επέκταση της γνώσης που έχει ως αποτέλεσµα να γίνεται λόγος σήµερα για το θαύµα της επιστήµης.
• α) Ποιες αρετές και ποια εφόδια πρέπει να διαθέτει ο επιστήµονας στη σύγχρονη εποχή, για να µπορέσει να φέρει σε πέρας την αποστολή του ως λειτουργός της επιστήµης και της κοινωνίας;
• β) Ποιοι παράγοντες συντελούν στην εκτροπή της επιστήµης από τους πραγµατικούς της σκοπούς και ποια αποτελέσµατα επιφέρει το γεγονός αυτό;

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

ΣΧΕ∆ΙΑΓΡΑΜΜΑ

Ο άνθρωπος ως φιλοµαθές και φιλοπερίεργο ον διακρινόταν ανέκαθεν από την επιθυµία και τη συνεχή προσπάθεια για απόκτηση της γνώσης σε κάθε τοµέα του επιστητού. Έτσι, η επέκταση της γνώσης οδήγησε στον πολλαπλασιασµό του γνωστικού υλικού και ταυτόχρονα στην ανάγκη για ταξινόµησή του, ώστε να είναι δυνατή η συστηµατική χρησιµοποίησή του. Εποµένως, γεννήθηκε η επιστήµη που γνωρίζοντας µια ραγδαία και συνεχή εξέλιξη, οδήγησε στο θαύµα της τεχνολογίας του εικοστού αιώνα.

ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ:

ΟΡΙΣΜΟΣ:

Η έννοια της επιστήµης συνδέεται στενά µε την έννοια της γνώσης. Μ’ άλλα λόγια επιστήµη σηµαίνει γνώση. Η λέξη επιστήµη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήµα «επίσταµαι», που σηµαίνει γνωρίζω καλά. Η επιστήµη είναι λοιπόν, η τέλεια, η ακριβής και συστηµατική γνώση πάνω σ’ ένα συγκεκριµένο τοµέα του επιστητού, που υπόκειται σε έλεγχο και απόδειξη. Στην επιστήµη οι γνώσεις που έχουν αποκτηθεί είναι ταξινοµηµένες, συνδέονται µεταξύ τους οργανικά και είναι αποδεκτές από την επιστηµονική κοινότητα ή οµάδα που είναι ειδική στο συγκεκριµένο κλάδο της γνώσης.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

Επιστήµη σηµαίνει αντικειµενική γνώση που οδηγεί στην υλική και πνευµατική δύναµη.

• Στον υλικό τοµέα η επιστήµη επιδρά καταλυτικά στον τρόπο ζωής των ανθρώπων, καθιστώντας πιο

o άνετη την καθηµερινή ζωή µε τη βοήθεια των τεχνολογικών εφαρµογών. Επίσης, µε την ευρεία χρησιµοποίηση της µηχανής και την αυτοµατοποίηση της εργασίαςπεριορίζεται ο πόνος και ο µόχθος, µε συνέπεια να βελτιώνεται η ποιότητα ζωής και να ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο.

•Από την άλλη πλευρά, η πρόοδος της ιατρικής συντελεί στην καταπολέµηση των ανίατων ασθενειών και της θνησιµότητας, στη γενικότερη βελτίωση της υγείας και στην άνοδο του µέσου όρου ζωής.

Αντίστοιχα, η επιστήµη επιδρά καταλυτικά και στοντρόπο σκέψης των ανθρώπων. Η έγκυρη και αντικειµενική γνώση, η χρησιµοποίηση της λογικής, κριτικής ικανότητας οδηγεί στην κυριαρχία του ορθολογισµού. Ταυτόχρονα, η ανθρώπινη σκέψη αποδεσµεύεταιαπό προλήψεις, δεισιδαιµονίες και αυθεντίες, µε αποτέλεσµα να διευρύνονται οι πνευµατικοί ορίζοντες του ανθρώπου.

Α' ΕΡΩΤΗΜΑ:

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ:

Υπηρέτης της επιστήµης είναι ο επιστήµονας, ο οποίος ως φορέας της δύναµης – απορρέει από τα επιτεύγµατα που κατασκευάζει – και κάτοχος της αλήθειας φέρει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και στην εποχή του γενικότερα, για τον τρόπο χρήσης της δύναµης που διαθέτει, όπως επίσης και για τη διάδοση της αλήθειας στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Εποµένως, ο επιστήµονας πρέπει να είναι όχι

µόνο φορέας της γνώσης, αλλά και άνθρωπος.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ:

1. Ο επιστήµονας θα πρέπει να διακρίνεται από υψηλή επιστηµονική κατάρτιση και να ενηµερώνεται συνεχώς για κάθε ανακάλυψη που προκύπτει από την επιστηµονική έρευνα.

2. Η ερευνητική διάθεση και η διαρκής επιµόρφωση είναι απαραίτητο να συνδυάζονται µε τη συστηµατική εργασία και την ορθή χρησιµοποίηση των επιστηµονικών µεθόδων.

3. Τα αποτελέσµατα που προκύπτουν από την έρευνα δε θα πρέπει ο επιστήµονας να τα δέχεται άκριτα, αλλά να τα υποβάλλει σε βασανιστικό έλεγχο. Έτσι, έχοντας κριτικό και ανήσυχο µυαλό, θέτει σε λεπτοµερή και συνεχή έλεγχο τα συµπεράσµατα όχι µόνο των δικών του ερευνών, αλλά και των συναδέλφων του.

Υποχρέωση του επιστήµονα είναι να αναλαµβάνει την ευθύνη ενδεχόµενης αποτυχίας που οφείλεται στον ίδιο.

4. Έχει χρέος να τηρεί τους κανόνες της επιστηµονικής δεοντολογίας, πρέπει να αναφέρει τα επιστηµονικά έργα άλλων που τον βοήθησαν, ώστε να δηµιουργήσει το δικό του έργο, δεν είναι ορθό να διακατέχεται από εµπάθεια, µισαλλοδοξία και φανατισµό, που τον εµποδίζουν να δει καθαρά την επιστηµονική αλήθεια.

5. Η προκατάληψη, η έλλειψη αντικειµενικότητας, η παραχάραξη της αλήθειας, δεν έχουν θέση στην επιστηµονική έρευνα. Θεωρείται αναγκαίο να µην είναι µονοδιάστατος, αλλά «ανοιχτός» σε κάθε νέα εξέλιξη στον επιστηµονικό χώρο.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

Ο επιστήµονας, ως άνθρωπος που εντάσσεται και βιώνει µέσα στην κοινωνία, επιβάλλεται, αρχικά, να συνειδητοποιήσει την αποστολή και το χρέος που έχει απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

1. Χρέος του είναι να µην οδηγείται στην πνευµατική µονοµέρεια, αλλά να έχει σφαιρική ενηµέρωση για οικονοµικά, κοινωνικά και πολιτιστικά θέµατα. Άλλωστε, έχει τεράστια κοινωνική ευθύνη, αφού µε τις ανακαλύψεις ή τις εφευρέσεις του µπορεί να κλονίσει την παγκόσµια ισορροπία. Εποµένως, απαραίτητο εφόδιο πέρα από την επιστηµονική του κατάρτιση είναι και η ανθρωπιστική παιδεία, ώστε να είναι φορέας γνώσεων, αλλά και ανθρωπιάς.

2. Επίσης, ο επιστήµονας θεωρείται αναγκαίο να είναι φορέας ηθικών αξιών και να διακρίνεται για τις ανθρωπιστικές του αρχές. Με τα επιτεύγµατα που δηµιουργεί επιβάλλεται να ανυψώνει την κοινωνία, όχι µόνο υλικά και πνευµατικά, αλλά και ηθικά. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να εναρµονίζει την

ηθική µε τη γνώση.

3. Με την απόκτηση της αυτογνωσίας ο επιστήµονας έχει χρέος να καλλιεργεί την κοινωνική συνείδηση που θα τον καταστήσει ικανό να αντιλαµβάνεται ότι πάνω από το ατοµικό συµφέρον βρίσκεται το κοινωνικό. Έτσι θ’ αφουγκράζεται τον παλµό της κοινωνίας, αναπτύσσοντας αισθήµατα αγάπης, συνεργασίας και αλληλεγγύης απέναντι στους συνανθρώπους του.

4. Επιπλέον, ο επιστήµονας θα πρέπει να είναι αρωγός στις προσπάθειες για εκλαΐκευση της γνώσης, ώστε να γίνει κτήµα του λαού. Από την άλλη πλευρά είναι απαραίτητη και η συµβολή του στην ενηµέρωση και διαφώτιση της κοινής γνώµης για τις αρνητικές συνέπειες που προκύπτουν από τη χρησιµοποίηση των επιστηµονικών επιτευγµάτων.

5. Αποτελώντας «κοµµάτι» της πνευµατικής ηγεσίας κάθε χώρας, είναι αναγκαίο να καθοδηγεί το λαό και να καθίσταται µε τη δράση και τη συµπεριφορά του φωτεινό παράδειγµα και πρότυπο για µίµηση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Εποµένως, ο επιστήµονας ως ανιδιοτέλης υπηρέτης του πολιτισµού και της κοινωνίας, θα επιβραβεύεται µόνο όταν διακρίνεται από εσωτερική ελευθερία και ηθικότητα, την αφιλοχρηµατία και την έλλειψη φιλαυτίας και εγωισµού, και συνειδητοποιώντας ότι επιτελεί λειτούργηµα δε θα «βλέπει» τον επιστηµονικό χώρο µέσα από τα µάτια ενός στυγνού επαγγελµατία.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ:

1. Ο επιστήµονας δεν ανήκει µόνο στην κοινωνία, αλλά και στην εποχή του γενικότερα. Και αυτό γιατί είναι κοινωνικό ον, εποµένως δεν είναι δυνατό να αδιαφορεί για τα κοινωνικά ζητήµατα.
Αντίθετα, καθήκον του είναι να εντοπίζει τα σύγχρονα προβλήµατα που απασχολούν την κοινωνία, να τα ιεραρχεί ανάλογα µε τη σοβαρότητα και την έκτασή τους και να προτείνει λύσεις, αναλαµβάνοντας ταυτόχρονα πρωτοβουλίες για την αποτελεσµατική αντιµετώπισή τους.
2. Σε διεθνές επίπεδο είναι αναγκαίο να υπάρχει συνεργασία των επιστηµόνων και συντονισµός των ενεργειών τους, ώστε να χρησιµοποιούνται τα επιστηµονικά επιτεύγµατα προς όφελος της παγκόσµιας κοινότητας.
Β’ ΕΡΩΤΗΜΑ:
ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ:

Η ραγδαία εξέλιξη της επιστήµης στη σηµερινή εποχή την καθιστά ευεργέτισσα της ανθρωπότητας, αλλά ταυτόχρονα µπορεί να τη µετατρέψει σε θανάσιµο κίνδυνο. Αυτό φυσικά δεν εξαρτάται από την επιστήµη αυτή καθ’ αυτή, αλλά και τους φορείς της, τους επιστήµονες. Στο σηµείο αυτό λοιπόν, κρίνεται σκόπιµο ν’ αναζητηθούν τα αίτια που οδηγούν στην εκτροπή της επιστήµης από τους πραγµατικούς της σκοπούς.

ΑΙΤΙΑ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ:

1. Πολλές φορές ο επιστήµονας χρησιµοποιεί τις γνώσεις του και ειδικότερα τα επιτεύγµατα που δηµιουργεί για την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών. Έτσι, η επιστηµονική γνώση χρησιµοποιείται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, µε συνέπεια να εκτρέπεται από την πραγµατική αποστολή της, που είναι η προαγωγή του πολιτισµού και του κοινού καλού. Συγκεκριµένα, ο επιστήµονας επιδιώκει, παρασυρόµενος από ατοµιστικά πάθη, να αποκτήσει δύναµη και να οδηγηθεί στην προσωπική καταξίωση.

Από την άλλη πάλι µεριά, η έντονη διάθεση για πλουτισµό, η αλαζονεία, η µαταιοδοξία και ο εγωισµός τον ωθούν σε ένα αδιάκοπο κυνήγι της δόξας και της διάκρισης.

2. Ο επιστήµονας λοιπόν αντιµετωπίζει την επιστήµη ως εµπόρευµα για προσωπικό του όφελος κι όχι σαν γνώση στην υπηρεσία του ανθρώπου. Αυτό το φαινόµενο διογκώνεται, γιατί ο επιστήµονας έχει αποδεσµευτεί από κάθε ηθική αρχή και αξία που θα έπρεπε να διακρίνει τις ενέργειές του και γενικότερα τη στάση του απέναντι στη ζωή και την κοινωνία. Ο ηθικός αµοραλισµός του επιστήµονα είναι ιδιαίτερα έντονος στη σηµερινή εποχή µε συνέπεια να κυριαρχεί το δόγµα «η επιστήµη για την επιστήµη».

3. Ο επιστήµονας, εκφράζοντας µέσα από τα δηµιουργήµατά του την εποχή, δεν είναι δυνατό να αποδεσµευτεί από αρνητικούς επηρεασµούς, που προέρχονται κυρίως από το χώρο της πολιτικής.

Αρκετά συχνά αφιερώνει τον εαυτό του και τις γνώσεις του στην υπηρεσία εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιµοτήτων – πολιτική στράτευση του επιστήµονα – µε αποτέλεσµα οι επιστηµονικές ανακαλύψεις να χρησιµοποιούνται αρνητικά, µέσα στα πλαίσια των κοµµατικών ανταγωνισµών.

4. Όµως, η παρεκτροπή της επιστήµης από την αποστολή της δεν οφείλεται µόνο στον επιστήµονα.

Σε µεγάλο βαθµό το φαινόµενο αυτό απορρέει από τις πολιτικές δεσµεύσεις που υφίσταται η επιστήµη από τις κυβερνήσεις των κρατών, που ουσιαστικά την καθιστά οικονοµικά εξαρτηµένη απ’ αυτές (τα κονδύλια για την επιστηµονική έρευνα εγκρίνονται και προέρχονται από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες). Εποµένως, τα επιστηµονικά επιτεύγµατα ελέγχονται από τις κυβερνήσεις, που αρκετά συχνά τα χρησιµοποιούν για στρατιωτικούς σκοπούς. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να πετύχουν είτε την αµυντική θωράκιση των κρατών είτε τη στρατιωτική υπεροχή απέναντι σε άλλα κράτη (µέσα στα πλαίσια του ανταγωνισµού των πολεµικών εξοπλισµών).

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ:

Η παρεκτροπή της επιστήµης από τους πραγµατικούς σκοπούς που θα έπρεπε να πραγµατώνει επιφέρει αρνητικές συνέπειες σε ατοµικό και κοινωνικό επίπεδο και συντείνει στη διεύρυνση της κρίσης και της πολύπλευρης αποσταθεροποίησης που χαρακτηρίζει την εποχή µας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ:

1. Η υπέρµετρη ανάπτυξη του υλικού πολιτισµού οδηγεί σε στασιµότητα τον πνευµατικό. Έτσι, η πρόοδος του πολιτισµού ταυτίζεται αποκλειστικά και µόνο µε την πρόοδο του υλικοτεχνικού σκέλους του, µε συνέπεια να ατροφεί ο ηθικοπνευµατικός τοµέας.

Εποµένως, η ανισοµερής ανάπτυξη του υλικού και του πνευµατικού πολιτισµού επιφέρει:

α) Τη µόλυνση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ο σηµερινός άνθρωπος αντιµετωπίζει όλο και περισσότερο έντονο το πρόβληµα της υγιεινής διαβίωσης, αφού τα συνεχή πλήγµατα που υφίσταται το περιβάλλον, µέσα στο οποίο ζει και αναπτύσσεται είναι ανεπανόρθωτα.

β) Τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέµου. Η επιστηµονική γνώση χρησιµοποιείται για την τελειοποίηση των όπλων µαζικής καταστροφής, όπως είναι τα πυρηνικά, µε αποτέλεσµα να απειλείται η παγκόσµια ειρήνη.

γ) Την αλλοτρίωση του επιστήµονα όσον αφορά τον εργασιακό του χώρο – απώλεια της φαντασίας και της δηµιουργικότητας, αυτοµατοποίηση και µηχανοποίησή του, θεοποίηση της λογικής – και τους συνανθρώπους του.

2. Όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις, κυριαρχεί η απανθρωποίηση. Στο βωµό της προόδου και της εξέλιξης, συχνά θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές. Ο άνθρωπος δεν αντιµετωπίζεται ως αξία, αλλά θεωρείται απλώς το µέσο για την αξιοποίηση των τεχνικών εφαρµογών.

3. Τέλος, ο τοµέας της επιστήµης και ειδικότερα οι επιστηµονικές ανακαλύψεις χρησιµοποιούνται ως µέσο άσκησης πιέσεων στον πολιτικό και κατ’ επέκταση στον στρατιωτικό χώρο.

Επηρεάζουν λοιπόν άµεσα τη διεθνή πολιτική κατάσταση, µε συνέπεια η επιστήµη να µετατρέπεται σε πεδίο, όπου ευδοκιµούν οι ανταγωνισµοί µεταξύ των κρατών και κυρίως των υπερδυνάµεων.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

Ο µεγαλύτερος όµως κίνδυνος για την ανθρωπότητα προέρχεται από τους επιστήµονες εκείνους που συνειδητά προετοιµάζουν την ολοκληρωτική της καταστροφή, που έχουν µετατρέψει την επιστήµη σε εχθρό του ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό θα πρέπει οι επιστήµονες να θέσουν τις γνώσεις που κατέχουν και τα επιτεύγµατα που δηµιουργούν στην υπηρεσία της ευηµερίας και όχι της φιλοχρηµατίας, της απληστίας και της κοινωνικής διάκρισης, στην υπηρεσία των πραγµατικών αναγκών και όχι των πλαστών, κάτω από την επίδραση των ανθρωπιστικών αξιών.

Μόνο τότε θα υπάρχει επιστήµη που θα καλλιεργεί τους οραµατισµούς της ανθρωπότητας και όχι τους φόβους της. Θα θεµελιώνει τη συνεργασία, τη φιλία και την αλληλεγγύη µεταξύ των λαών και όχι την ενοχή µέσα στους ανθρώπους.

Λεξιλόγιο:

επιστημοσύνη= η εντελής γνώση του γνωστικού πεδίου και της ειδικής μεθοδολογίας της επιστήμης με την οποία ασχολείται κανείς-το σύνολο των επιστημονικών γνώσεων ενός επιστήμονα.

επιστητό ( χωρίς πληθυντικό)= αυτό που μπορεί να προσεγγίσει ο άνθρωπος μέσω της γνώσης.